Ментално здравје за време на глобален пандемија

Земјоделците се навикнати на неволја. Ние сме навикнати на нашите средства за живот, и нашите семејства извршени од страна на силите надвор од нашата контрола.

Гледаме додека целата наша култура е уништена во десетминутно невреме. Тагуваме немоќни, како што болеста се шири низ нашето стадо. И, видовме дека нашите продавници за храна се палат на земја за време на судири. Гледаме резервни цени на пазарот кога глобалното производство е добро, се молиме за дожд, за пазарите, за здравје и безбедност. И, на дневна основа се молиме за разбирање за тоа кои сме и што правиме.

Под притисок на глобална пандемија е одеднаш како целиот свет да знае малку за тоа што е да се биде земјоделец. Можеби одеднаш сме најповрзани и исклучени како што некогаш ќе бидеме, ние сме свет доживува страв, неуспех, тага, вознемиреност, и надеж. И тоа го доживуваме заедно и многу често, сам.

Како луѓе, не сме наменети да бидеме изолирани, тоа е во наша природа, нашата ДНК, и нашите души да бидат социјални. Ние сме управувани од петелки за повратни информации за хемиски производи за да пронајдеме племе, да придонесе, да сакаш, и да се биде сакан.

Моето прво вистинско искуство со изолација, и со сите чувства погоре влегоа 2016. Стоев замрзнат на место до прозорецот залив, гледајќи како град од бура со монсунски ветрови прелетани десно на почетокот на жетвата. За неколку минути, Гледав како големи градници со камења ја тепаат земјата, гранки беа растргнати од дрвја, а реки вода излегоа по лентата. И покрај тоа што не можев во тој момент да видам ниту едно наше поле, знаев дека нашите култури ќе бидат гранатирани, претепан, под вода и уништен. За прв пат во животот разбрав колку малку контрола имав како земјоделец за жито над некои од факторите што ми беа потребни за да бидам успешен.

Јас пораснав во Калгари АБ и имав десетгодишна кариера во канадската филмска индустрија пред да тргувам со филмски комплети за кабини за трактори и да се преселам во фарма за жито во руралните Саскачеван. Таа бура не само што влијаеше врз нашите биланси на таа година, тоа влијаеше на мојата благосостојба, моето чувство за самостојност и ме остави да се чувствувам целосно и крајно изолирано. Во тој момент се чувствував како да не сум успеал како земјоделец, не успеа како сопруга и како мама. I felt like I couldn’t provide for my family and that my only worth was in my life insurance policy. Се чувствував како да го копам сопствениот гроб за да ги следам своите соништа.

Знам дека многу од вас можат да се однесуваат на мислите и емоциите што штотуку ги опишав. Презаситени од стрес и вознемиреност, чувство како неуспех, грижи се за плаќање на сметките и ставање храна на трпезата на вашите семејства. Овие емоции и предизвици не се единствени за земјоделството или земјоделците. COVID-19 нè смести сите во околности и сценарија каде немаме никаква контрола. Додека имаме различни позадини и лични битки, сите ја делиме истата борба. Нашите иднини никогаш не се чувствувале толку несигурно, и нашите денови ги поминуваме често во осаменост жалејќи ги животите што некогаш сме ги земале здраво за готово.

Порано држев сè внатре, Мислев дека ако сакам да зборувам за моите чувства и за моите борби, тоа би значело дека сум слаб, that I wasn’t capable, тоа би значело дека сум бил помалку од земјоделец, жена и помалку од мама. Она што го научив е дека сите се бориме. The old mentality of ‘cowboying up?’ doesn’t actually do anyone any good, всушност тоа обично предизвикува повеќе проблеми. Признавајќи дека ми треба помош, дека требаше да разговарам со другите што разбраа што минувам беше едно од најстрашните и најхрабрите работи што некогаш сум ги направил. Потребна е помош за да не се покаже слабост, тоа е всушност за да се биде храбар. Доволно храбар да се прифатите во тој момент, да одбиеш да дозволиш нешто да те уништи, и да го пронајдете она што треба да се грижи за себе, и за возврат се грижи за вашите најблиски.

Пред две години, Седнав во конференциска сала со околу 400 земјоделците. Имавме задача да застанеме кога поставено прашање ни се однесуваше. Првото прашање беше “дали некогаш сте изгубиле член на семејство или пријател со смрт самоубиство?” 90% од собата застана, ме вклучив. Ми го скрши срцето.

Земјоделството не е единствената заедница и индустрија која страда со високи нивоа на стрес, вознемиреност, депресија, и злоупотреба на супстанции или страдање во тишина благодарение на социјалната стигма околу менталното здравје. Ние сме во костец на глобална пандемија слични на кои светот никогаш не го видел. Ние, исто така, никогаш не сме биле поврзани и зависни на глобално ниво едни од други како што сме во овој момент.

Ако чувствувате нешто како одговор на светските настани, знајте дека не сте сами во тоа чувство, и дозволете го тоа знаење да ве води. Тешко сме ние да се поврземе, да се споделат едни со други и да се поддржуваат едни со други. Сега повеќе од кога и да е треба да го запомниме тоа. Треба да се сеќаваме на едни со други. Треба да се провериме на нашето семејство, нашите пријатели, и членовите на нашата заедница. Треба да се провериме со колегите, нашите мрежи, и нашите племиња преку Интернет и кога ќе се пријавиме, ние треба да бидеме подготвени вистински да слушаме.

Please give yourself the grace to experience all of the emotions you’re feeling. Големите и малите. Знајте дека никогаш не сте сами. Никогаш. Во овој момент стојам покрај вас и така е и секој друг околу многу големиот и разновиден свет што го нарекуваме дома. Ако можеме да споделиме едни со други, поддржуваат едни со други, и вистински се слушаат едни со други, тогаш можеме да излеземе од ова посилно и поповрзано од кога било досега.

** Ако не се чувствувате пријатно да му се обратите на некого, знаете многу земји, провинциите и државите имаат помошници преку кои можете да телефонирате. Постојат и различни опции за терапија преку Интернет, како подобра апликација за помош.