Trade Talk er betra

Viðskiptaspjall er betra en stríðsspjall, svo það var gott að sjá tilkynningu í síðustu viku þegar Bandaríkin og Taívan eru að fara að hefja tvíhliða viðskiptaviðræður.

Undanfarið hefur of mikið verið talað um stríð, Mikið af því tengist Kína og Taívan - og það hefur ekki verið nærri nóg um viðskipti.

Stefna Bandaríkjanna ætti að vera skýr: Við viljum ekki berjast við neinn, og við viljum eiga viðskipti við alla.

Bandaríkin. Viðskiptafulltrúinn Katherine Tai orðaði það vel í síðustu viku þegar hún heimsótti Iowa, með erindi til bænda eins og mig.

„Það sem hefur orðið ljóst fyrir okkur er að við þurfum að snúa við blaðinu í gömlu leikbókinni,“ sagði hún í an viðtal með Des Moines Register.

Þetta var engin kastlína, heldur varkárri yfirlýsingu sem hún kynnti í vitnisburði þingsins í mars sl, þegar Tai lofað að „snúa við blaðinu í gömlu leikbókinni með Kína“.

Ég gæti ekki verið meira sammála. Gamla leikbókin hefur brugðist okkur. Það leiddi til afskipta og deilna.

Stærsta klúður gömlu leikbókarinnar var að slíta sig frá Trans-Pacific Partnership, stóran viðskiptasamning sem snerti tugi þjóða, þar á meðal Bandaríkin. Hvorki Kína né Taívan voru hluti af því, og sumir af rökstuðningi TPP fólu í sér að skapa viðskiptasvæði sem myndi þjóna sem mótvægi við vaxandi áhrifum Kína. í 2017, Trump forseti sagði sig frá sáttmálanum, í því sem var mikil mistök, að mínu mati.

Svo komu deilurnar. Að draga sig út úr samningaviðræðum um TPP lokar ekki aðeins á mikilvægum efnahagslegum tækifærum fyrir undirritunarþjóðirnar, en það vígði röð af hryðjuverkum við Kína, þar sem ríkisstjórnir okkar lömdu verndartolla hver á aðra. Samband okkar við fjölmennustu þjóð heims fór niður í nýjar lægðir, og hafa þeir þar dvalið, í mýri tortryggni og bilunar.

Við þurfum nýja stefnu - nýja leikbók sem lítur á Asíu og allt Kyrrahafssvæðið sem merkilegt tækifæri fyrir bandaríska útflytjendur, og sérstaklega bændur þess.

Fyrr á þessu ári, Biden stjórnin hleypti af stokkunum Efnahagsrammi Indó-Kyrrahafs með mörgum löndum sem voru hluti af TPP. IPEF mun ekki skapa meiri viðskipti strax vegna þess að það er varkár nálgun í meginatriðum er að halda viðræður um möguleikann á að halda viðræður, í fyrirkomulagi sem aðeins diplómat gæti elskað.

Strax Eitthvað er betra en ekkert, og allavega IPEF er eitthvað.

Viðræðurnar við Taívan, hinsvegar, verða eiginlegar viðskiptaviðræður. Þeir gætu framleitt tvíhliða samning sem bætir efnahagsleg tengsl.

Við erum nú þegar að versla mikið við Taívan. Síðasta ár, það var áttundi stærsti viðskiptaaðili okkar, samkvæmt Forbes, og við skiptum vöru og þjónustu virði $100 milljarða.

Við skiptum um jafn mikið við 24 milljónir íbúa á Taívan eins og við gerum með Indland og íbúa þess rúmlega 1 milljarðar manna.

Taívan er einnig sjötti mikilvægasti áfangastaður Bandaríkjanna. útflutningur búvara. Síðasta ár, við seldum næstum því $4 milljarða í landbúnaðarvörum til Taívan, samkvæmt U.S. Landbúnaðardeild. Það er stærsti einstaki markaðurinn fyrir gámasendingar í Bandaríkjunum. sojabaunir, með kaupum á $736 milljón, auk möguleika á að bæta, ef við leysum útflutningskreppuna sem hefur farið illa með birgðakeðjur alls staðar.

Nautakjötssala til Taívan nálgast $700 milljónir á síðasta ári, og bændur fluttu líka út epli, kirsuber, alifugla, mjólk, hnetur, og fleira.

Við getum gert enn betur, Frankfurt samningsumboð fyrir viðskiptaviðræður okkar við Taívan vitnar sérstaklega í nauðsyn þess „að samþykkja ákvæði til að auðvelda landbúnaðarviðskipti með vísindum- og áhættutengda ákvarðanatöku og innleiðingu á heilbrigði, gagnsæir eftirlitshættir.“

Það hljómar eins og gott markmið.

Sumir munu mótmæla þessum viðskiptaviðræðum á þeim forsendum að Kína sé þegar að mótmæla þeim.

Samt er það gamli hugsunarhátturinn að draga úr tækifærinu til að eiga viðskipti við Taívan - og eins og Katherine Tai hefur sagt, kominn tími til að snúa við blaðinu.

Við getum verslað við Kína, líka. Það verður bara að ganga með okkur að samningaborðinu.

Hættum stríðsspjallinu og hefjum viðskiptaspjallið.