Ένας αγρότης της Νέας Ζηλανδίας εξετάζει τις επιδοτήσεις μέσω διαφορετικού φακού

A $12-billion “assistance package” to American farmers sounds like a great deal, τουλάχιστον για τους παραλήπτες: μια εφάπαξ πληρωμή που έχει ως στόχο να απαλύνει τα δεινά που προκαλούνται από εμπορικούς πολέμους και χαμηλές τιμές των εμπορευμάτων, από έναν Λευκό Οίκο που θέλει ειλικρινά να βοηθήσει.

Έχω διαφορετική προοπτική. Ως αγρότης στη Νέα Ζηλανδία που κάποτε έλαβε κρατικές επιδοτήσεις και έχασε έπειτα, Μιλώ από την εμπειρία όταν λέω ότι η γεωργία είναι πολύ καλύτερη όταν οι κυβερνήσεις παραμένουν εκτός της επιχείρησής μας και αφήστε μας να καλλιεργήσουμε το φαγητό μας χωρίς παρέμβαση.

The federal assistance package is in fact a devil’s bargain: Θα αποφέρει βραχυπρόθεσμα οφέλη αλλά θα δημιουργήσει επίσης μακροπρόθεσμα προβλήματα για τους Αμερικανούς αγρότες.

Όταν έγινα για πρώτη φορά αγρότης στη δεκαετία του 1980, Η Νέα Ζηλανδία υποστήριξε τη γεωργία όπως κάνουν πολλές κυβερνήσεις. Αντί να μας αφήσετε να λειτουργήσουμε σε μια ελεύθερη ελεύθερη αγορά, μας πλήρωσε επιδοτήσεις για τα πρόβατά μας, μαλλί, γαλακτοκομείο, και βοδινό.

Στη συνέχεια, μια νέα κυβέρνηση ήρθε στην εξουσία. Θεωρούσε τους αγρότες ως μια δέσμη προνομιούχων, πλούσιοι γαιοκτήμονες. We didn’t know it, αλλά ενώ τραβούσαμε τα ζιζάνια από χωράφια και καθαρίζαμε τις χοιρομητέρες, we had become New Zealand’s landed gentry.

Έτσι, η κυβέρνηση αφαίρεσε τις επιδοτήσεις μας. It didn’t just reduce them. It didn’t phase them out over a stretch of time. Τους εξαφάνισε ταυτόχρονα. Μας έκοψε την κρύα γαλοπούλα.

I won’t pretend that it was easy. στην πραγματικότητα, η εξάλειψη αυτών των υποστηρίξεων θέτει σε κίνδυνο το αγρόκτημά μας.

Οι αγρότες διαδήλωσαν σε πόλεις. Στο νότιο νησί, όπου βρίσκονται τα αγροκτήματά μας, Μερικά από αυτά έσφαξαν πραγματικά πρόβατα στους δρόμους. Έκαναν ένα δραματικό πολιτικό σημείο, αλλά ενεργούσαν επίσης από οικονομικό συμφέρον. Με την απώλεια επιδοτήσεων, πολλά ζώα ήταν πιο πολύτιμα νεκρά από τα ζωντανά. Όταν οι αγρότες τους έστειλαν για μεταποίηση, they didn’t earn payments in return. αντι αυτου, έλαβαν λογαριασμούς.

It sounds perverse—and indeed it was. But that’s what happens when governments pay subsidies. Ακρωτηριάζουν τις αγορές και δημιουργούν άσχημα κίνητρα σε οικονομικά συστήματα.

I didn’t participate in those protests. Ήμουν πολύ απασχολημένος προσπαθώντας να σώσω τη φάρμα μας. Για πολλά χρόνια, περάσαμε όσο το δυνατόν λιγότερο. Δεν κάναμε σχεδόν καμία βελτίωση κεφαλαίου. We’ve always kept a vegetable garden, αλλά τότε έγινε μια σωτηρία. The garden wasn’t a hobby, αλλά μια πηγή τροφής. Αυτό αφορούσε την επιβίωση.

Η κυβέρνηση που αφαίρεσε τις επιδοτήσεις μας ενήργησε παρά. It didn’t mind watching farmers fail—and many did fail, λόγω της απώλειας χρηματοοικονομικών ενισχύσεων σε συνδυασμό με υψηλά επιτόκια, χαμηλές τιμές γης, και άλλους παράγοντες. Όταν η κυβέρνηση προσφέρθηκε να πληρώσει μερικούς αγρότες για έξοδο από τη γεωργία, πολλοί συμφώνησαν να πάνε και ένιωθαν ανακούφιση όταν το έκαναν.

Η ειρωνεία είναι ότι αν και η κατάργηση των επιδοτήσεων ξεκίνησε ως ένα είδος πολιτικής τιμωρίας, κατέληξε να γίνει μια μακροπρόθεσμη ευλογία για τους αγρότες. Περάσαμε μια δύσκολη περίοδο προσαρμογής, αλλά βγήκαμε από αυτήν πιο δυνατή από ποτέ.

Η οικογένειά μου εστίασε στο αγρόκτημά μας. Όταν αντιμετωπίσαμε μια δύσκολη επιλογή, ξαφνικά είχαμε την ευελιξία να παίρνουμε αποφάσεις με βάση τίποτα άλλο από τις καλές γεωργικές και επιχειρηματικές πρακτικές. Γίναμε ανελέητα αποτελεσματικοί, που είναι ένας άλλος τρόπος να πούμε ότι γίναμε πολύ καλοί σε αυτό που κάνουμε.

Επίσης, βελτιώσαμε την ικανότητά μας να αντισταθούμε σε κανονισμούς που βλάπτουν τη γεωργία. Οι επιδοτήσεις ενδυναμώνουν τους πολιτικούς, ποιος μπορεί να απειλήσει να διακόψει τη βοήθεια εάν οι αγρότες αρνούνται να αποδεχθούν νέες μορφές ελέγχου. Χωρίς επιδοτήσεις, Έχουμε περισσότερη ελευθερία να επιλύουμε προβλήματα μέσω της δημιουργικότητας και της καινοτομίας παρά των παροχών της κυβέρνησης και του ελέγχου.

Ως χώρα, Η Νέα Ζηλανδία κέρδισε ένα πλεονέκτημα στην παγκόσμια οικονομία. Όταν κάνουμε εμπορικές συμφωνίες ή παραπέμπουμε υποθέσεις στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου, we’re always in a strong position because our negotiators and diplomats don’t have to explain away market-distorting policies. Σήμερα, εξάγουμε περισσότερο από ποτέ.

Πρέπει λοιπόν οι Αμερικανοί αγρότες να αποδεχτούν το $12 δισεκατομμύριο? That’s for them to decide. Αλλά αν η κυβέρνησή μου στη Νέα Ζηλανδία έπρεπε να υποβάλει παρόμοια πρόταση, I’d feel a flicker of temptation and then reflect upon what I’ve learned from a lifetime in agriculture and come to my senses. Η απάντησή μου θα ήταν απλή: Οχι ευχαριστώ.