Toen ik voor het eerst hoorde over de activisten die gewasbeschermingsmiddelen willen afnemen van Afrikaanse boeren zoals ik, I couldn’t believe it. Willen ze ons echt terug in het stenen tijdperk dwingen??
That’s what would happen if we were to lose access to glyphosate and other safe technologies that help us defend what we grow from weeds, ongedierte, en schimmel. Een slechte situatie in Afrika zou grimmiger worden.
We must avoid this fate at all costs – and this week it got a little harder as an American jury in California awarded more than $2 miljard aan schade aan een paar dat een verband tussen glyfosaat en kanker beweerde.
Hier in Zuid-Afrika, I’ve used glyphosate for at least a dozen years, sinds onkruidbestendige maïs en sojabonen beschikbaar kwamen voor kleinschalige boeren. Andere boeren in mijn land hebben glyfosaat gebruikt dat teruggaat tot de jaren zeventig. We zijn het er allemaal over eens dat het ons helpt het onkruid te bestrijden dat met onze gewassen concurreert om water en voedingsstoffen. It’s a safe and proven tool.
Ik ben bang om na te denken over wat er zou gebeuren met de Afrikaanse landbouw als er geen gewasbescherming is. Ons continent volgt de rest van de wereld in voedselproductie. Volgens de Voedsel- en Landbouworganisatie van de Verenigde Naties, meer dan 250 miljoen Afrikanen lijden aan ondervoeding. That’s 21 percent of my continent’s total population—and it’s almost twice the rate of malnutrition in Asia (over 11 procent) en meer dan vier keer het tarief in Zuid-Amerika (over 5 procent).
En toch kunnen we verder achterop raken. Nu, we worstelen alleen om het voedsel te verbouwen dat we nodig hebben. In een wereld zonder gewasbescherming, we’d fail entirely. Velen van ons zouden boeren worden die nauwelijks overleven. In plaats van voedsel aan consumenten te verkopen, we’d have to keep it for ourselves.
I’ve seen poor crop protection lead to farming disasters. Een activistische groep zal opduiken en kleine boeren aanmoedigen om te stoppen met het gebruik van conventionele gewasbeschermingsmiddelen. De leden zullen een theorie uitdragen over de waarde van intercropping, manieren om insectenroofdieren aan te trekken, of zoiets. Maar deze pogingen om de lessen van de moderne landbouw te trotseren, werken niet. Boeren en consumenten lijden altijd.
In de 21ste eeuw, we moeten technologie omarmen, niet bang zijn. For Africa, de weg vooruit is het kiezen van de juiste zaden, het kweken van de beste planten, en het gebruik van de beste gewasbeschermingsmiddelen, zodat we kunnen genieten van sterke oogsten.
I’ll be the first to admit that many farmers need to read the instruction labels on their spray more carefully because they don’t always use them properly. But that’s an argument for better education, niet voor het elimineren van goede producten.
Door gebruik te maken van gewasbescherming, Ik verbouw meer voedsel op minder land. So it’s an important part of sustainable agriculture. Yet it’s about more than just growing food. Vanwege glyfosaat, Ik hoef onkruid niet te bestrijden door mijn grond open te scheuren met diep ploegen. Dat betekent dat glyfosaat niet alleen mijn gewassen tegen onkruid beschermt, maar ook mijn velden tegen bodemerosie.
Voor minder effectieve herbiciden zou ik met mijn tractor vaker over mijn velden moeten rijden, mijn brandstofkosten verhogen en de consumentenprijzen opdrijven. Dit zou de broeikasgassen die ik in de atmosfeer uitstoot verhogen. Met glyfosaat, echter, I’m sequestering carbon dioxide—and doing my small part to prevent climate change.
Yet that’s not all. Er zijn maar weinig mensen die een andere uitdaging waarderen en hoe deze de problemen dreigt te vergroten waarmee Afrikaanse boeren al worden geconfronteerd.
Zelfs met gewasbescherming, we hebben moeite onze kinderen ervan te overtuigen ons te volgen in de landbouw. They’re drawn to city life and wonder whether there’s a future in farming. Als we ze moeten vertellen dat landbouw ineens een achteruitgang in de tijd betekent, en terugkeren naar de achterhaalde praktijk van het met de hand wieden, we’ll have even less success in persuading them to choose careers in agriculture.
Afrika zou het risico lopen zonder boeren te komen.
Wat zou dat betekenen?? Iets zegt me dat we elke keer lezen over een bootlading vluchtelingen die verdrinken in de Middellandse Zee, we’re catching a tiny glimpse of what could lie ahead. Hungry people will do desperate things—and an Africa that fails to protect its crops would become the most desperate place on the planet.
Afrikanen zullen alles riskeren om aan het nieuwe stenen tijdperk te ontsnappen.
